I'm just imagining being in a room with her.

It seems like she'd stand there silently, just looking at me. No, looking slightly over my shoulder, staring with unbending intensity at whatever she sees there. As I realize this, I turn to look. Nothing is behind me. I turn back, and she's still there... still staring. She hasn't moved a muscle, yet I could swear she's closer to me than she was before. I take a few steps to the side. She continues staring just past me, her head turns ever so slowly to follow my movement. Still unblinking. Always unblinking. I can't help but blink my own eyes with extra frequency to make up for it.

She begins to walk toward me with such grace that it seems like she's gliding. Her feet are moving, and with an odd irregularity that it seems should result in a noticeable limp, yet everything above her waist is so absolutely rock-steady. Once she is close to me, she raises her hand, and ever so gently touches me on the shoulder. I feel something... a spark? A tingle? Her very touch is calming, soothing, like a river washing away all my worries and cares.

Then she smiles. It starts tiny, an almost imperceptible rise at the corners of her mouth. It grows, spreading across her face. I see her perfect teeth, all shiny white and straight. Not perfect exactly, now that I look closer, it almost looks like every one is an incisor. I stare, frozen in awe as her smile continues to grow. She's showing off a lot of teeth now... a lot of teeth. More than I would think possible. Her once tiny mouth has grown to comical proportions, yet her eyes are unmoved, not a blink, not a twitch.

Transfixed, I can't look away. Her jaw begins to lower as the corners of her once dainty mouth creep onward toward her ears. I see the teeth, they must number in the hundreds. No, no the first row numbers in the hundreds, and there are more behind them. As her jaw lowers, seemingly unhinged, a black ichor begins to dribble from her lips. Framed by hundreds of sharp teeth, a long pair of insectile pincers begins to extend from the place where I would have expected a tongue.

I finally manage to avert my eyes, stealing a quick glance over to my arm where she touched me. There's something there, like a thorn from a rose stem, but bigger. The top end of it is pulsating, pumping, growing smaller ever so slightly each time. I try to be afraid. I know with every scrap of logic in my mind that I should be awash with terror, but I don't seem to remember how to fear. I don't know how to feel fear, or anger, or anxiety... or anything much really. Besides, my arms and legs feel as if they're made of lead, I couldn't run or fight if I wanted to. I don't want to anyway. I don't want anything in particular. I don't want.

My eyes grow heavy as her face grows slowly closer to me. My, how it's changed since I last looked. The eyes though, the steel-blue eyes are still staring, unmoved and ever unchanging. My eyes droop, they close, I see no more. I feel something gently wrap itself around my head, I feel her embrace, she holds me so tightly. She holds me close, I hear the beating of her heart, feel the warmth of her body, the acid burn of her against my skin.

There's a crunching noise that seems to be coming from somewhere very close. A deep, hard crunch, like listening to my mom cracking walnuts. As I begin to fade into the blackness it almost seems that I can feel that noise in my very bones.

Je kan hem nu ook bellen

God heeft in Nederland een telefoonnummer. Je krijgt echter direct zijn voice-mail, en ik heb nog niemand gehoord die teruggebeld werd of daadwerkelijk contact met hem kreeg. Ik begrijp ook wel waarom niet: ze hebben het verkeerde nummer opgegeven. Expres of per ongeluk, het nummer lijkt niet op het nummer wat ik heb. Je kan hem sowieso beter niet proberen te bellen, want hij neemt zijn telefoon vaak niet eens mee als hij op reis gaat. E-mailen is dan ook verstandiger, want God bekijkt elk uur zijn e-mail! Hij is ook zeer attent als het om afspraken gaat, zoals bij deze afzegging, welke hij ruim van te voren naar me had verstuurd. Daar kunnen sommige mensen nog wat van leren!

Eeuwige momenten...

Ze stapt na mij de lift in, en ik zie tot mijn vreugde dat ze naar dezelfde etage gaat zodra ze op het knopje drukt. De deuren glijden dicht en mijn ogen glijden direct langs haar heen. Ik kan haar ruiken, de geur van haar vrouwelijkheid overweldigend en aanlokkelijk. Het lijkt wel alsof ze straalt, een halo boven haar gestalte, vleugels naast haar gedaante.

Zo dichtbij en toch zo ver weg! Ik voel me nietig in mijn zijn en voel alsof ik geen controle meer heb op de wereld. Hoe kan ik dit wereldse gift negeren, hoe kan ik mijn respect voor haar houden terwijl ik haar wil laat weten voor altijd in dit moment te willen leven?

Met een voorzichtige stap zet ik mezelf precies achter haar, en dat lijkt al teveel. Zo dichtbij en toch nog zo ver weg! Haren kietelen mijn neus, de vouwen van haar jas strelen mijn handen. Ik verlies de realiteit uit het oog, uit mijn denken. Ik hoef alleen maar mijn handen uit te steken en ik kan haar bevestigen... of de zeepbel laten barsten. Nietig zijn en blijven, of groeien tot een gigant dankzij haar kracht?

Ik kan niet weg kijken. Het is hier en nu. Durf, en leef.

Mijn handen raken de hare, ze voelt zo echt! Ik breng ze langzaam omhoog, voor haar lichaam, bekijk de streling op mijn ogen, de gratie van haar vingers, terugspelend op haar polsen, verdwijnend onder haar mouwen. Kruisend naar haar kraag, til ik haar jas op, laat hem zakken zodat hij van haar afglijd. Met een zucht zinkt het kledingstuk ineen, over mijn voeten, laat me steviger staan.

Zachtjes blaas ik in haar nek, maak cirkeltjes met mijn neus tegen haar wang, hou haar handen vast, draai achtjes met mijn duimen in haar palmen. Haar armen spreidend, vliegen we samen verder. Ze reikt naar achteren, haar handen in mijn nek, op mijn rug, gooit haar hoofd naar achteren, laat me in haar verdrinken, bijt zachtjes in haar oor, kus haar nek, terwijl mijn vingers spelend langs haar knoopjes glijden, haar vorm de ruimte gevende.

Ze voelt zo stevig, maar ook zo zacht, ze is zo heerlijk aanwezig! Satijnen huid, fluwelen streling, medicijn voor de ziel. Oneindige ontdekkingstocht, ik wil verdwalen, nooit meer gevonden worden. Haar nek, haar schouders, haar borsten, haar buik, haar rug, mijn horizon, mijn jungle.

De bel van de lift snoeit keihard door mijn delirium. De deuren zijn open voordat ik besef waar ik ben. Ze stapt uit, vervolgt haar weg.

Ik kan niet volgen. Realiteit komt langzaam terug, zoals de zee bij vloed over een beschreven strand. De deuren van de lift zijn weer dicht. De lift gaat nergens heen, wacht op een opdracht van zijn passagier.

Maar ik wil even nergens heen.

Today I'm dirty, and I want to be pretty

And tomorrow, I'll be just dirt.
We are the nobodies, wanting to be somebodies.
We dance, because we know just who we are.

Leuk, weer een feest vanuit de opleiding. Het thema: de nasty 90's. Dus dat is m'n
grote afro uit de kast, en een net shirt met maar een (1) knoopje onderaan vast. Ketting erbij, zonnebril op, ik ben er klaar voor.
Ik ben ook weer de eerste die aanwezig is, maar zo heb ik wel de kans om even 'in' te komen. Chiel (Buster Palmer) draait even wat old skool hardcore en ik ga, al is het maar voor even, goed los.

Er komen niet veel mensen opdagen, maar eigenlijk maakt het ook niet uit. Ik heb blijkbaar nog genoeg zelfrespect om niet in te gaan op het gedrag van een dronken minderjarige. Twaalf uur 's nachts, en Chiel mag weer draaien. Het betere stampwerk begint, met gouwe ouwe hardcore en gabber plaatjes. Samen met Douwe flink aan het hakken. Daarna ook zonder Douwe hakken. Heb ik blijkbaar toch een betere conditie dan ik dacht. Blaren op m'n blaren, steken in m'n onderbenen. Maar het maakt me niet uit, deze avond word leuk, dus gaan met die benen. Raggen, beuken, stampen.

Het regent op de weg naar huis. Het maakt me niet zoveel uit eigenlijk. Ik blijf voor m'n deur nog even staan, luisterend naar het getik op de overkapping van de gang. Dan naar binnen, en snel de bezwete kleding uit. Muziek aan, en onder de douche. Lekker is dat, even bijkomen.

Thee zetten, sfeerlicht aan, en dan gaat de bel. Wie komt me nu ineens opzoeken?
Op dit tijdstip? En wie weet waar ik woon?
Ik zie niks door het kijkgat, beslagen dankzij het douchen. Ik doe de deur open, en daar staat ze. Lang haar over haar gezicht en over haar lange jas. Ze is verregent.
Mascara is uitgelopen en heeft zwarte strepen over haar gezicht getrokken.
Ze valt half naar binnen, en ik vang haar op. Ze huilt.

Het huilen word minder. Ik hou haar stevig vast, en vertel haar dat het allemaal goed komt. Ik help haar uit haar natte kleding, welke ik in de douchecabine ophang om uit te lekken. Ik geef haar een shirt van mijzelf, en leg haar in m'n bed.
Ik dek haar toe, en vertel haar nog een keer dat het goed komt.

Ik pak het matras voor logees, m'n slaapzak en m'n reserve-kussen. Nog een paar keer blazen om het matras goed hard te maken, en dan rol ik mezelf op in een warme foetushouding om uiteindelijk in een verwarrende slaap te vallen.

Today, today I'm dirty, and I wanted to be pretty.

And tomorrow?

Tomorrow.

Tomorrow, I'll be just dirt.

Wiki: de Bulgaarse Zeehamster

Het volgende artikel is tot stand gekomen door de samenwerking tussen onderzoekers van Proudlot NV (A.M. Lotgering jr) en Leggit (A. Beens) en is gebaseerd op onderzoek uitgevoerd tussen 14 januari 2009 t/m 25 januari 2009.

Afb 1: Bulgaarse Zeehamster

De Bulgaarse Zeehamster (bulgaris mare Mesocricetus auratus) is een op 14 januari 2009 gesignaleerd familielid van de Syrische hamster. Tot nu toe is de Zeehamster alleen in Bulgarije aangetroffen, waar hij zijn naam dan ook aan dankt. Het lichaam heeft een gemiddelde doorsnede van 15 centimeter met een staart welke een gemiddelde lengte heeft van 7 centimeter. De Bulgaarse Zeehamster onderscheid zich binnen zijn soort op twee manieren.

Afb 2: Zuid Bulgaarse Zeehamster

De Zuid Bulgaarse Zeehamster word gekenmerkt door een gladde vacht en spitse kop. Zijn vacht word glad gehouden door de uitscheiding van een olie door klieren welke zich op zes punten langs de ruggenwervel bevinden. De Zuid Bulgaarse Zeehamster is solitair, en dat betekent dat hij agressief optreed tegen soortgenoten (behalve als deze geslachtsrijp zijn). Ze worden ongeveer 1,5 tot 2 jaar oud. Het dieet van deze Zeehamster bestaat voornamelijk uit wasnoten en garnalen.

Afb 3: Jachttechniek op inheemse vis van de Noord Bulgaarse Zeehamster

De Noord Bulgaarse Zeehamster word gekenmerkt door een distinctief kleurenpatroon over het hele lichaam van wit, groen en rood. Er is nog weinig bekend over deze bijzondere diersoort, behalve dat hij zijn gebrek aan kieuwen compenseert door een snorkelvormigaanhangsel waardoor hij langere tijd onder water kan blijven. Het dieet van deze Zeehamster bestaat voornamelijk uit wasnoten en garnalen, maar er is ook een foto ontwikkeld waaruit bleek dat deze Zeehamster ook vis eet, of in ieder geval zijn best doet om ze te vangen.

Afb 4: Sherlock Zeehamster

In hetzelfde gebied werd nog een afwijkende soort geobserveerd, maar er is nog niet bevestigd of deze Zeehamster (de Sherlock Zeehamster, detectivis mare Mesocricetus auratus)) tot dezelfde soort behoort of dat dit een mutatie betreft van de Noord Bulgaarse Zeehamster.