Rooibos met bloemenhoning...

...heel even waan je je op het balkon van je villa, waar je met een warme deken op een lounge-chair zit,
kijkend naar de vallende herfstbladeren en het palet van bruin, geel en donkerrood,
op een achtergrond van een zachtblauwe hemel.

De down-tempo jazz die uit het atrium golft geeft net genoeg aanzet om net niks te doen,
en de french maid is dichtbij genoeg om je theekop, handgemaakt en beschilderd met een herfstlandschap,
bij te vullen op het moment dat je de bodem bijna kan zien.

Geur, smaak, het uitzicht, het gevoel, voor even is alles goed met de wereld. Je bedenkt je
dat de enige keuze die je vandaag hoeft te maken over het eten gaat.
En je hebt de hele middag nog.

Langzaam zweeft er een havik voorbij, zeilend op de warme lucht. Ik kijk ´m na,
tot ´ie achter de bomen verdwijnt.

Ik hoor een hert roepen.

Vleugels

Mijn vleugels zijn enorm
wit gevaarte, pijlsnel, draagkracht

Mijn vleugels zijn enorm
ze zullen mij ooit verder dragen dan wie dan ook

Mijn vleugels zijn enorm
mijn zwarte gedaante
nu een vederlichtgewicht

Mijn vleugels zijn enorm
de wereld in de palm van mijn hand
verleden, heden, toekomst

Mijn vleugels zijn enorm
de dood is lichter dan een veer
het leven zwaarder dan ik hebben kan

Mijn vleugels zijn enorm
ik draag jou
ik draag mezelf
ik draag een ander
ik draag de wereld op mijn schouders

Mijn vleugels zijn enorm
witte geleiddegids naar de verlossing

Verlichting in mijn woorden
ik breng je licht en warmte
uitgeslagen witte wijsheid
mijn vleugels

Mijn vleugels zijn enorm

Ruimte voor jou
ruimte voor mij
ruimte voor ons samen

Ik neem je mee
het verlichtte pad
ik was hier ooit
maar neem je mee

Terug naar waar ik was
en ik zo graag zou willen blijven

Mijn vleugels

Ze zijn enorm

en ze zijn van mij